اثر 8 هفته برنامه تمرینی منتخب فعال، غیر فعال، ایستا، دستی، PNF و عکس العمل بر قدرت گرفتن مچ دست زنان کاراته کا مبتلا به سندرم تونل کارپال

زمینه و هدف از تحقیق حاضر اثر8 هفته برنامه تمرینی منتخب بر قدرت گرفتن مچ دست زنان کاراتهکار مبتلا به سندرم تونل کارپال بود. برای این منظور 40 زن 50 تا 20 ساله کاراتهکار که سابقه هیچگونه بیماری و عمل جراحی و تزریق استروییدی و غیراستروییدی نداشتند با روش نمونهگیری هدفمند انتخاب شدند این نمونهها در 2گروه 20 نفره طی 8 هفته هرهفته 2 جلسه تمرینات منتخب در گروه تجربی با پروتکل طراحی شده و گروه کنترل قرار گرفتند. پیش آزمون و پس آزمون با استفاده از گونیا متر، Hand Grip و مقیاس درد VAS و تستهای تینل، فالن و فشار تحت شرایط یکسان انجام شد جهت آزمون و فرضیهها از آزمون T وابسته و تحلیل واریانس یک راهه، کروسکال والیس و ANOVA در سطح آلفا 0 /05 استفاده شد. نتایج افزایش معنی داری را در تمرینات منتخب بر قدرت گرفتن نشان داد. یافتههای این پژوهش پیشنهاد میکند که زنان کاراته کار مبتلا به سندرم تونل کارپال میتوانند از تمرینات منتخب (فعال، غیر فعال، ایستا، دستی، PNF و عکس العمل) افزایش قدرت گرفتن مچ دست استفاده کنند.

Keywords:

سندرم تونل کارپال , قدرت , کاراته