مسیب یارمحمدی واصل - دکترای تخصصی روانشناسی، هییت علمی دانشگاه بوعلی سینا. گروه روانشناسی، همدان
احمد برجعلی - هیات علمی دانشگاه علامه طباطبایی.تهران
محمود گلزاری - هیات علمی دانشگاه علامه طباطبایی.تهران
علی دلاور - هیات علمی دانشگاه علامه طباطبایی.تهران

هدف: نظریه طرحواره برای بیماران با مشکلات روا نشناختی مزمن که موفقیت قابل توجهی در درمان شناختی به دست نمی آوردند، رشد یافت. اگرچه این نظریه اغلب برای اختلالات شخصیت به کار میرود، اما میتواند برای اختلال افسردگی برنامه درمانی مناسبی باشد. بنابراین این پژوهش با این هدف آغاز شد که نشان دهد آیا طرحواره درمانی بر بهبود علایمافسردگی اساسی عودکننده موثر است یا خیر روش: این پژوهش بر اساس طرح آزمایشی 20 سال) که دارای اختلال - تک آزمودنی با روش خط پایه چندگانه بر روی 6 آزمودنی ( 30 ( افسردگی اساسی بودند، انجام گرفت. داد هها به وسیله پرسشنام ههای ( 1) افسردگی بک ( 2 )طرحواره های یانگ ( 3) مصاحبه بالینی ساختار یافته برای اختلالات محورIدرDSM-IVبه دست آمد. با انجام مصاحبه بالینی و تشخیص اختلال افسردگی اساسی، طرحواره درمانی در 12جلسه 45-60دقیقه ای (تقریبا هر هفته یک جلسه) اعمال شد. که پیش از مداخله، حین مداخله و پس از پایان مداخله آزمودن یها پرسشنام ههای پژوهش را تکمیل کردند. یافته ها: تحلیل داده ها اثر بخشی نسبی طرحواره درمانی را در کاهش علایم اختلال افسردگی اساسی عودکننده و اصلاح و بهبود طرحوار ههای ناکارآمد اولیه افراد افسرده نشان داد. نتیجه گیری: بنابراین با شناسایی طرحواره های افسرده ساز میتوان آنها را هدف درمان قرار داد و با مداخلات درمانی متمرکز بر طرحواره موجب تغییر و اصلاح آنها شد.

طرحواره های ناکارآمد اولیه، طرحواره درمانی، افسردگی اساسی عودکننده، تک آزمودنی