مقایسه اثربخشی دو درمان گروهی شناختی رفتاری و معنا درمانی گروهی بر کاهش افسردگی و افزایش امید به زندگی درسندرم آشیانه خالی

هدف از پژوهش حاضر مقایسه اثربخشی دو درمان گروهی شناختی رفتاری و معنا درمانی به شیوهی گروهی بر کاهش افسردگی و افزایش امیدواری در سندرم آشیانه خالی شهرستان قروه است. جامعه آماری را کلیه مردان و زنان شهرستان قروه که فرزندانشان آنها را ترک نموده اند و از آنها جدا شدهاند را شامل میشود. حجم نمونه 36 نفر با استفاده از روش نمونهگیری در دسترس انتخاب شد. سپس افراد بطور تصادفی در سه گروه )دو گروه آزمایش و یک گروه کنترل( تقسیم شدند، یک گروه آزمایش 10 جلسه معنادرمانی به شیوهی گروهی را دریافت کردند، گروه دوم آزمایش 13 جلسه رواندرمانی رفتاریشناختی را دریافت کردند اما گروه کنترل مداخلهای را دریافت نکردند. سپس به منظور جمعآوری دادههااز پرسشنامه افسردگی بکBDI- II و پرسشنامه امید به زندگی اشنایدر و همکاران استفاده شد. این پژوهش نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون پس آزمون با گروه کنترل است. جهت تحلیل دادهها ازآمار توصیفی و آمار استنباطی)آزمون تحلیل کوواریانس( استفاده شد. یافتههای به دست آمده نشان داد که درمان شناختی – رفتاری در کاهش افسردگی موثرتر است، و معنا درمانی در افزایش امید به زندگی تاثیر بیشتری دارد. نتیجهگیری میشودکه هر دو درمان شناختی- رفتاری و معنادرمانی در کاهش افسردگی و افزایش امید به زندگی در سندرم آشیانه خالی موثر هستند.

Keywords:

درمان شناختی رفتاری , معنا درمانی , امید به زندگی , افسردگی , سندرم آشیانه خالی