اثربخشی واقعیت درمانی گروهی بر افزایش تاب آوری، امید به زندگی و بهبود کیفیت زندگی زنان نابارور مرکز ناباروری صارم

هدف این پژوهش، بررسی آموزش واقعیت درمانی بر افزایش تاب آوری و امید به زندگی و بهبود کیفیت زندگی زنان نابارور مرکز ناباروری شهر صارم بوده است. جامعه آماری مورد مطالعه کلیه زنان نابارور مراجعه کننده به مرکز ناباروری شهر صارم بوده است، با توجه به اینکه پژوهش حاضر از نوع نیمه آزمایشیهمراه با پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل و گمارش بصورت غیرتصادفی و داوطلبانه می باشد، حجم نمونه به منظور آموزش واقعیت درمانی در زنان نابارور مراجعه کننده به مرکزناباروری شهر صارم 30 نفر در نظر گرفته شد. روش جمعآوری اطلاعات جهت اندازه گیری متغییرهای مورد پژوهش، پرسشنامهتابآوری کانر و دیویدسون) 2003 (، پرسشنامههای امید به زندگی اشنایدر و همکاران ) 1991 (، پرسشنامه کیفیت زندگی سازمان بهداشت جهانی ) 1998 ( و نیز آموزش واقعیتدرمانی براساس پروتکل درمانی درطی 8 جلسه برگزار و پرسشنامهها بر روی نمونه مورد نظر اجرا گردید. جهت تجزیه و تحلیل دادهها از آمار توصیفی )فراوانی، درصد، میانگین، انحراف معیار، واریانس ونمودار و... ( و در آمار استنباطی به منظور آزمون فرضیههای پژوهش از آزمون آماری )تحلیل واریانس و آزمون تعقیبی توکی( درمحیط نرم افزارspss صورت گرفت. نتایج نشان داد: آموزش به شیوه واقعیتدرمانی موجب افزایش تابآوری و بهبود کیفیت زندگی بیماران نابارورشده است، ولی بر روی افزایش امید به زندگی در آنان اثر نداشته است. همچنین یافتهها حاکی از تاثیر واقعیتدرمانی بر خرده مقیاسهای تابآوری نیز بود اما آموزش واقعیتدرمانی بر تاثیرات معنوی تفاوت معناداری نداشته است.

Keywords:

واقعیت درمانی , تاب آوری , امید به زندگی , کیفیت زندگی , ناباروری