زینب خانجانی - استاد گروه روانشناسی، دانشکده روانشناسی و علوم تربیتی، دانشگاه تبریز
جعفر بهادری خسروشاهی - دانشجوی دکتری روانشناسی تربیتی، دانشکده علوم تربیتی و روانشناسی، دانشگاه شهید مدنی آذربایجان

هدف پژوهش حاضر بررسی تحول همدلی، اختلالات درونی سازی و برونی سازی در دانش آموزان دختر و پسر 5 تا 11 سال بود. روش پژوهش توصیفی از نوع علی- مقایسه ای است. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه کودکان سنین 5 تا 11 سال شهر تبریز بودند که به این منظور 150 نفر از دختران و پسران سنین 11 -5سال پیشدبستانی و دبستانی شهرستان تبریز با روش نمونهگیری تصادفی ساده و از مناطق پنجگانه آموزش و پرورش انتخاب شدند. بدین ترتیب پنج گروه سنی شامل گروه سنی 5 ساله، 6 ساله، 7 ساله، 9 ساله و 11ساله در هرگروه سنی30 نفر (15 دختر و 15پسر) انتخاب شدند. برای جمعآوری دادهها از دو ابزار شامل پرسشنامه علایم مرضی کودکان و مقیاس همدلی دادس استفاده شد. برای تجزیه و تحلیل آماری دادهها از آزمونهای تحلیل کواریانس و t دو گروه مستقل استفاده شد. نتایج پژوهش نشان داد بین دختران و پسران در متغیرهای اختلالات درونیسازی، برونیسازی و همدلی تفاوت معناداری وجود دارد. در واقع اختلالات درونیسازی و همدلی در دختران بیشتر و اختلالات برونیسازی در پسران بیشتر است. همچنین نتایج نشان داد که میانگین اختلالات درونیسازی و برونیسازی در دختران 5 و 6 سال تفاوتی ندارد، اما در گروه سنی 7 ،9 و 11 ساله میانگین اختلالات برونیسازی بیشتر از درونیسازی است. از سویی میانگین اختلالات برونیسازی در پسران در گروه سنی 5 ،6 ،7 و 9 بیشتر و در گروه سنی 11 اختلالات درونیسازی بیشتر است. از طرفی گروه سنی 11 سال بالاترین همدلی و گروه سنی 5 سال پایینترین همدلی را داشتند. بنابراین همدلی، نقش ارتباطات عاطفی را در سلامت روانی و سازگاری اجتماعی کودکان تایید میکند.

تحول، همدلی، اختلالات درونی سازی، اختلالات برونی سازی