لاله آجلی لاهیجی - گروه روانشناسی، دانشکده علوم و تحقیقات فارس، دانشگاه آزاد اسلامی فارس، شیراز، ایران
محمدعلی بشارت - استاد روانشناسی بالینی، گروه روانشناسی، دانشکده روانشناسی و علوم تربیتی، دانشگاه تهران، تهران، ایران

در سالهای اخیر به دلیل نرخ بالای طلاق در کشور رسیدگی به بهبود رابطه زوجین برجسته شده است. ازاینرو پژوهش حاضر با هدف بررسی تاثیر شرکت در برنامه روان- آموزشگری مبتنی بر روی آورد سیستمی- رفتاری گاتمن در سازش یافتگی زوجی و احساسهای مثبت زوجین انجام شد. روش پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون - پس آزمون با گروه گواه است. جامعه آماری پژوهش همه زوجین شهر شیراز سال 1394-95 بود. شمار 28 نفر با روش نمونه گیری در دسترس به عنوان نمونه انتخاب شده و بهتصادف در دو گروه آزمایش و گواه گمارده شدند 28) نفر در دو گروه هفت زوجی). اعضای گروههای آزمایش در هفت نشست هفتگی 120 دقیقهای در سالن هتل ستارگان شیراز شرکت کردند. برای گردآوری دادهها سنجه سازش یافتگی زناشویی 1976 و پرسشنامه احساسهای مثبت درباره به همسر الری، فینچام و ترکویتز (1983) به کاربرده شد. برآیندهای تحلیل کوواریانس تک متغیره نشان داد شرکت در برنامه روان- آموزشگری مبتنی بر روی آورد سیستمی- رفتاری گاتمن در افزایش سازش یافتگی زناشویی p<0/008)، (F 7/564 و بر افزایش نگرش مثبت به همسر p<0/001)،(F 20/242 کارآمد بوده است. ازاینرو آموزشهای مبتنی بر دیدگاه گاتمن میتواند برای افزایش سازش یافتگی زناشویی و ایجاد احساس مثبت آنها به یکدیگر و کاهش بیثباتی پیوند زناشویی و جلوگیری از رخداد طلاق کارساز تلقی گردد

سیستمی، رفتاری، گاتمن، سازش یافتگی، زوجین، احساس