ناپدید شدن شکمبه ای پروتیین و اسیدهای آمینه کنجاله کانولای عمل آوری نشده و عمل آوری شده با پرتوهای گاما و الکترون

این پژوهش به منظور بررسی تاثیر دوزهای 25، 50 و 75 کیلوگری پرتوهای یونساز گاما و الکترون، بر ناپدیدشدن شکمبهای اسیدهای آمینه و زیرواحدهای پروتیین کنجاله کانولا انجام گرفت. آزمایش تجزیهپذیری با تکنیک کیسههای نایلونی اجرا شد. بدین منظور از سه راس گاو نر تالشی مجهز به فیستولای شکمبهای استفاده شد. روند ناپدیدشدن شکمبهای زیرواحدهای پروتیین کنجاله کانولا، با تکنیک الکتروفورز ژل پلیآکریلامید در حضور سدیم دودسیلسولفات تعیین شد. پرتوتابی موجب کاهش تجزیهپذیری شکمبهای اسیدهای آمینه شد .(P< 0/05) به جز در زمینه اسیدهای آمینه سرین، تیروزین، و گلوتامات، تاثیر پرتو گاما در کاهش تجزیه پذیری اسیدهای آمینه بیشتر از پرتو الکترون بود. تجزیه الکتروفورزی وجود پروتیین کروسیفرین با چهار زیرواحد را در کنجاله کانولا نشان داد. در کنجاله کانولای پرتوتابی نشده، هر چهار زیرواحد پروتیین کروسیفرین پس از هشت ساعت انکوباسیون شکمبه ای تجزیه شدند. دوزهای 25، 50 و 75 کیلوگری پرتو الکترون و پرتو گاما، باعث حفظ زیرواحدهای پروتیین کروسیفرین به ترتیب تا زمان 16، 24 و 48 ساعت شدند. نتایج تحقیق حاضر نشان داد که عمل آوری با پرتوهای یونساز گاما و الکترون باعث کاهش تجزیه شکمبه ای زیرواحدهای پروتیین کروسیفرین و اسیدهای آمینه کنجاله کانولا میشود. توانایی پرتو گاما در کاهش تجزیه شکمبهای پروتیینهای کنجاله کانولابیشتر از پرتو الکترون است

Keywords:

الکتروفورز , پرتوهای یونساز , تجزیه پذیری , کروسیفرین , کنجاله کانولا