فاطمه میر - کارشناس ارشد، گروه علوم دامی، دانشکده کشاورزی، دانشگاه زابل، ایران
محمد رکوعی - دانشیار، گروه علوم دامی، دانشکده کشاورزی، دانشگاه زابل، ایران
غلام رضا داشاب - استادیار، گروه علوم دامی، دانشکده کشاورزی، دانشگاه زابل، ایران
هادی فرجی آروق - استادیار، پژوهشکده دام های خاص، دانشگاه زابل، ایران

هدف از انجام تحقیق حاضر، کمک به طراحی برنامه بهگزینی پایه برای گاوهای سیستانی با استفاده از شبیهسازی تصادفی بود. بدینمنظور سه اندازه جمعیت 500)، 1000، و 2000 راس)، سه سطح تعداد گله 5)، 10، و (20، دو سطح شدت انتخاب (زیاد و کم)، و دو سطح روش آمیزش (تصادفی و حداقل همتباری) با هم ترکیب و درمجموع 36 راهبرد در مدت 30 سال شبیهسازی مقایسه شد. نتایج نشان داد که اثر همه عوامل بر پیشرفت ژنتیکی سالانه برای شایستگی کل، پیشرفت ژنتیکی سالانه وزن تولد (به استثنای روش آمیزش و شدت انتخاب) و وزن یکسالگی، تغییر سالانه همخونی (به استثنای تعداد گله)، فاصله نسل (به استثنای روش آمیزش و شدت انتخاب)، و صحت انتخاب نرها و مادهها معنیدار بود .(P<0/01) پیشرفت ژنتیکی سالانه در حالت شدت انتخاب زیاد، اندازه جمعیت 2000، و تعداد گله کم 5) گله) در مقایسه با شدت انتخاب کم، اندازه جمعیت 500، و تعداد گله بیشتر 20) گله) به ترتیب 8/5، 93/2، و 38درصد بیشتر بود. در آمیزش با حداقل همتباری باوجود کمتربودن پیشرفت ژنتیکی 11)درصد)، افزایش سالانه همخونی در مقایسه با آمیزش تصادفی کمتر بود. نتایج تحقیق نشان میدهد که در برنامههای بهگزینی گاو سیستانی باید تعداد گله کم، اندازه جمعیت بزرگ، و شدت انتخاب زیاد باشد و برای کنترل همخونی جمعیت، آمیزش با روش حداقل همتباری انجام گیرد.

آمیزش تصادفی، اندازه جمعیت، تعداد گله، شبیه سازی، گاو سیستانی