ارزیابی قابلیت استفاده کاربردی از دو گونه گراس بومی ایران

امروزه، احداث و نگهداری از چمنها به دلیل نیاز آبی زیاد آنها، با تردیدهای جدی مواجه شده است. بنابراین، شناسایی گونه های بومی و مرتعی مقاوم به خشکی و معرفی آنها بهعنوان چمن، نهتنها در کاهش مصرف آب موثر است، بلکه سبب حفظ منابع ژنتیکی کشور نیز میشود. در این تحقیق، دو گونه &علف گندمی و &بروموس بهعنوان گونههای بومی، با چمن &ریگراس به عنوان شاهد مقایسه شدند. پس از استقرار و پوشش کامل سطح گلدانها در فضای باز، سطوح چمنزنی 2 ،4 و 6 سانتیمتر به صورت هفتگی بر روی گونهها اعمال شد. میزان رشد شاخساره، پنجهزنی، رنگ و عرض برگ، وزن تر و وزن خشک به صورت هفتگی در طول آزمایش اندازهگیری شدند. نتایج بهدستآمده نشان داد که گونه &بروموس بهدلیل داشتن بافت نامناسب (عرض برگ بیشتر از 3 میلی متر) و تراکم کم، برای استفاده در فضای سبز مناسب نیست. در مقابل، گونه &علف گندمی با وجود بافت خشنتر و رنگ کمتر نسبت به &ریگراس ، از پنجهزنی بیشتر، رنگ قابل قبول (59/7 (و بافت مطلوب (عرض برگ حدود 2 میلیمتر) برخوردار بود. همچنین سطح 2سانتیمتری، بهترین ارتفاع چمنزنی برای گونههای تحت مطالعه معرفی شد.

Keywords:

بافت , &بروموس , پنجه زنی , رنگ , &ریگراس , &علف گندمی