تحلیل شرط تقدیم انتقال مالکیت مبیع و آثار آن در حقوق ایران

در نظام حقوقی ایران، عقد بیع متشکل از دو تملیک متقابل است که با هم به وجود میآیند واز لحاظ موقعیت سببی در یک رتبه قرار دارند. (ماده 338 قانون مدنی) اما علیرغم این هم رتبه بودن، تقدم و تاخر زمانی دو تملیک ممکن است؛ زیرا دوگانگی زمان امور اعتباری به ما اجازه میدهد ضمن حفظ ارتباط سببی تعهدات،آنها را از لحاظ زمانی ازیکدیگر جدا کنیم. بنابراین هرچند دیدگاه سنتی فقهی و حقوقی، صحت چنین شرطی را نمیپذیرد اما با توسل به رویکرد جدید و تاکید بر علیتهای اعتباری میتوان تقدم در آثار عقود را پذیرفت.موضوعی که در این تحقیق مورد بررسی قرار گرفته آن است که طرفین می توانند به اراده خویش توافق به تقدیم زمانی انتقال مالکیت نمایند؛ چرا که حوزه امور اعتباری جدا از امورتکوینی و تابع جعل جاعل و اراده طرفین میباشد و بنابر اصل حاکمیت اراده و اصاله الاباحه وماده 10 قانون مدنی بایستی حکم به صحت چنین توافقاتی داد و نباید با تفاسیری خشک و فلسفی محض ضمن نادیده گرفتن اراده افراد در پی حل مسایل حقوقی بود

Keywords:

شرط تقدیم انتقال مالکیت , اصل علیت , امور تکوینی و تشریعی