حسن ره پیک - استاد حقوق خصوصی دانشگاه علوم قضایی و خدمات اداری
حمید افکار - کارشناسی ارشد حقوق خصوصی دانشگاه علوم قضایی

در تحقق خسارت، زمان به عنوان یک وصف برای نتیجه تلقی میشود و نمیتواند مستندکننده نتیجه به سبب شود. امکان ایجاد خسارت در هر لحظه از زمان، در صورت تحقق شرایط و اسباب و عدم تاثیر موانع، وجود دارد اما ممکن است این خسارت به علت عدم برقراری رابطه علیت از یک بازه زمانی به بازه دیگری منتقل شده و دخالت عواملی، تحقق خسارت را تعجیل نموده یا به تاخیر بیندازد. عواملی که در این حالت، تحقق نتیجه را خواه یکباره یا بهتدریج، زودتر از موعد مقرر خود رقم میزنند، عوامل تسریع کننده فرض میشوند. برخی نویسندگان با درنظرگرفتن این فرض که خسارت درواقع معلول یک علت خاص خواهد بود و تحقق آن بر اثر آن سبب درنهایت قطعی است لیکن به خاطر دخالت عوامل جدید، زودتر از موعد مقرر و بدون دخالت آن عوامل قطعی الحصول محقق شده، عامل تسریع کننده را از مسیولیت معاف کردهاند اما قواعد مسیولیت مدنی، چنین نظری را با اشکال جدی مواجه میکند. همچنین در فرض تعدد این اسباب که در کنار یکدیگر، زمان خسارت را به جلوتر منتقل میکنند، شناسایی مسیولیت با پیچیدگی تعدد اسباب مواجه است.

عامل تسریعکننده خسارت، مفهوم سبب، تلاقی اسباب، اثر زمان درتحقق نتیجه، تعدد اسباب