سیدابراهیم سجادی

قرن 14 بستر رشد اندیشه های نوین و حرکتهای جدید در روش و بینش دانشوران ومصلحان جوامع اسلامی است.احساس شدید فرهیختگان وعالمان اسلامی نسبت به بایستگی دگردیسی فرهنگی و اجتماعی ، و زدودن غبار رکود و عقب ماندگی علمی و عملی از چهره امت اسلامی، فروزش فرخنده ای بود که نمودهای آن بیش از هر دوره دیگر در قرن 14 آشکار گردید.آنچه در پرتو این احساس شکل گرفت، در دو منظر درخور مطالعه است:الف. دگرگونی در فهم دینی و تفسیر مفاهیم اخلاقی و اعتقادیب. دگرگونی در ساختار تنظیم و شیوه ارایه دریافتها و معارف دینی به جامعه.حرکت نخست، محتوایی و زیربنایی بوده و حرکت دوم ، صوری و ساختاری و درخدمت شتاب بخشیدن به دگرگونی محتوایی و هموارساختن مسیر آن.نگاه جدید و برداشت نو از معارف دینی، خواه ناخواه نیازمند ات6خاذ زاویه ای جدید و شیوه ای نوین بود، چه این که روش ثابت و زاویه بسته نگاه، به طور معمول دستاوردهایی همسان و همانند را به همراه دارد. وآنان که نگران بسته ذهنی، وکم اندیشی، جزءنگری، سطح پیمایی و فقر فهم دینی جامعه بودند، همپای بررسی راههای عملی برای گشودن آفاق گسترده پویایی و پیشرفت در برابر چشمان نگران نسل خویش، به جستار شیوه هایی پرداختند که پاسخ گوی این نیاز باشد.