سیدابراهیم سجادی

تاویل پذیری آیات وحی از دیرباز در شمار مباحث جدی قرآن پژوهان و اصحاب تفسیر بوده است، و اززاویه ای بازتر می توان گفت که تاویل پذیری متون مقدس و کتب آسمانی حتی پیش از میلاد مسیح برای کسانی چون فیلون (20 ق م - 40 م) فیلسوف یهودی مطرح بوده است.1 چنان که در حوزه سنتی تفسیر کتاب مقدس از تعابیری چون . بطن و معنای ناپیدا و معنای آشکار و قابل فهم متون دینی 2 و نیز تعدد معانی3 وحی که جزء مسایل تاویل به حساب می آیند، سخن رفته است. در این زمینه سود نبورگ (1688 1772 م) دانشمند و عارف سویدی می نویسد. همچون سه آسمان. اعلی، میانی و سفلی، سه تاویل از کلام کتاب مقدس وجود دارد. معنای قدسی، معنوی و طبیعی. معنای طبیعی همان معنای ظاهری است (که به آن معنای ادبی متن می گوییم). معنای معنوی مفهوم و معنای باطن متن است که درک آن کاری است دشوار، اما ممکن. معنای قدسی فهم باطن باطن است که درک آن برای ما آدمیان فانی ناممکن است، هر چند که در معنای طبیعی حضور دارد. 4