سیدموسی صدر

کتاب خدا با من است و از آن زمان که با آن همنشین شدم از آن جدا نشدم.جمله کوتاه اما پرمعنای فوق، بیانگر پیوند ژرف و استوار امام علی(ع) با قرآن است. پیوندی که نه تنها بر عمل و رفتار امام که بر ساحتهای احساس و عاطفه و فکر و اندیشه او نیز سایه افکنده است. امام در حقیقت نمونه کامل کسی است که خود در توصیف او فرمود: قد امکن الکتاب من زمامه، فهو قایده و امامه، یحل6 حیث حل6 ثقله، و ینزل حیث کان منزله. 2خود را در اختیار کتاب خدا نهاده و آن را راهبر و پیشوای خود قرار داده. هرجا که گوید بارگشاید و هر جا که فرمان دهد فرود آید. در این نوشتار در پی بررسی تمام ابعاد این ارتباط و پیوستگی نیستیم، که فرصت بیشتر و توان فزون تری می طلبد، بلکه سعی ما براین است تا اندکی زوایای این پیوند را در بعد فکری و نظری جست وجو کنیم و به اجمال و اختصار از چگونگی آن سخن بگوییم، با این امید که توانسته باشیم گوشه ای از تاثیر قرآن بر فکر و اندیشه امام علی(ع) و شکل گیری شخصیت فکری آن امام در پرتو قرآن را نمایانده باشیم.