سیدمفید حسینی کوهساری

آدمى در طول تاریخ حیات اجتماعى خویش، علاوه بر قوانین حاکم بر طبیعت و نظام جهان، براى خویش حریم ها و قانون هایى بنا نهاده است که بازگشت آن ها به عنصر اندیشه و خرد است. انسان در پرتو خرد خویش به صورت طبیعى و منطقى، نخست هست ها را درک مى کند و به عینیت ها توجه مى نماید سپس قوانین و بایدها و نبایدهایى را در قلمرو زندگى فردى و اجتماعى خود درنظر گرفته، خود و دیگران را بدان ها مى شناسد. این همه بدان معنى نیست که: 1 - انسان همواره در شناخت هستى و عینیت هاى جهان و زندگى خود به حقیقت راه یافته باشد. 2 - در تنظیم قوانین و بایدها و نبایدها، همیشه تابع خرد و شناخت باشد. 3 - در پایبندى به بایدها و نبایدها همواره بر هست ها و معرفت درست تکیه داشته باشد. بلکه بدون این که بر سه زمینه یادشده، تاکیدى داشته باشیم، تنها درصدد بیان این نکته هستیم که شناخت هستى و هست ها و قانون مدارى و قانون گذارى از لوازم زندگى انسان است