خیر و شر در منظر علامه طباطبایى

یکى از مباحث دشوار و توان سوز کلامى بحث خیر و شر است. این بحث پیشینه اى بس بلند دارد.اندیشمندان بسیارى در طول تاریخ دیندارى به بحث و بررسى مشکل شرور نشسته اند. شمارى، شرور عالم را ناسازگار با وجود خدا و صفات حق تعالى مى دانند و عده اى ناسازگارى شرور با وجود خدا و صفات حق تعالى را بر نمى تابند و از شبهات ملحدان پاسخ مى دهند. در جمهور افلاطون، وجود شرور ناسازگار با خیرخواهى خداوند نمایانده شده است و نسبت شرور به خدا انکار شده است: گفتم آن چه به نظر من مى رسد این است که شاعر در تصنیفات خود اعم از حکایات و غزلیات و تراژدى ها باید همیشه خدا را چنان که هست توصیف کند. گفت راست است. گفتم آیا صفت ذاتى خداوند خوبى نیست و آیا توصیف خداوند ذکر خوبى او نیست گفت چرا. گفتم مگر نه این است که آن چه خوب باشد زیان آور نمى تواند ود گفت: به عقیده من همین طور است. گفتم: البته آن چه زیان آور نباشد امکان زیان رساندن در آن نیست. گفت البته. گفتم مگر نه این است که آن چه منشا شر نباشد مسبب شر نیز نخواهد بود گفت همین است. گفتم آن نه این است که آن چه خوب است عمل خیر از آن ظاهر مى ود گفت چرا. گفتم پس هر آن چه خوب باشد مسبب خیر است. گفت: آرى. گفتم: بنابراین آن چه خوب باشد مسبب همه چیز نمى تواند بود بلکه فقط منشا خیر است نه منشا شر.