سیدعباس صالحی

تربیت، از مهم ترین ساحت های معرفتی رفتاری انسان است. شاید بتوان این ادعا را داشت که هیچ موضوعی چونان تربیت ذهن آدمی را درگیر خود نداشته و ندارد.آدمی از ابتدای زیست اجتماعی مدنی، به این موضوع اندیشیده است که پس از دریافت تصویری از سعادت فردی و اجتماعی، راه وصول به آن چیست و چگونه می توان معابر را در نوردید و به کامیابی وجودی دست یافت این دغدغه، با تاریخ حیات فکر اجتماعی قرین است . از تمدن های کهن چونان تمدن های بابل، مصر، ایران، هند، یونان و ... تا تمدن های میانی و معاصر به این سوال پرداخته اند. این پیشینه دیرین، نشانگر آن است که این موضوع، در نها نخانه وجود انسان جای داشته و دارد.از دیگر سوی، تربیت، موضوعی بسیط و یا برش یافته نیست . نمی توان آن را حتی با موضوعاتی مهم چونان سیاست، اقتصاد، امنیت و ... مشابه سازی کرد . تربیت، در تم امی ابعاد وجودی انسان حضور دارد ؛ در لایه ها ی فردی و جمعی جایگاه می یابد. با موضوعات متنوعی چونان اخلاق، عقاید، اقتصاد، سیاست، جامعه و... مرتبط می شود و واژه های ترکیبی چونان تربیت اخلاقی، تربیت اقتصادی، تربیت دینی، تربیت سیاسی، تربیت اجتماعی و ... شکل می یابد. با قلمرو های متنوع از مخاطبان پیوند می خورد و تعابیری چونان تربیت کودک، نوجوان و.. را در خود می پذیرد و... .