رفاه و گفتمان سازندگی

این مقاله تحقیقی، با هدف بررسی گفتمان رفاهی در دوران سازندگی، به بررسیخصوصیات و عناصر اصلی ساخت گفتمان های رفاهی در سخنان رییس جمهوری در دوره 1376-1368 (موسوم به دوران سازندگی) پرداخته است تا ضمن بازشناسی و معرفی ویژگی های گفتمانی این دوره، تفسیر و بازشناسی معنا کاوانهای از گفتمان رفاهی در بستر تاریخی - اجتماعی آن ارایه نماید. اهمیت این تحقیق از آنجا ناشی می شود که دسترسی به رفاه اجتماعی، یکی از دغدغه های مشترک شهروندان و دولت ها و معمولا یکی از ملاک های موفقیت هر دولت در میزان توانایی آن در افزایش سطح بهزیستی ورفاه جامعه و ارتقای میزان برخورداری افراد یک جامعه از امکانات مادی و معنوی موجود در آن جامعه ارزیابی می شود که این موارد ذیل عنوان رفاه اجتماعی تعریف میگردند. روش تحقیق حاضر، از نوع تحلیل گفتمان در چار چوب نظری میشل فوق کو و نورمن فرکلاف و با تکیه بر الگوی تحلیل گفتمان نورمنفرکلاف است که گفتمان را در سه سطح توصیف، تفسیروتبیین، مد نظر قرار می دهد. این مقاله پس از بیان مساله، ادبیات نظری، روش تحقیق و یافته ها نتیجه میگیرد که در این دوران، جهت گیری گفتمان سازندگی در حوزه رفاه اجتماعی، معطوف به ابعاد اقتصادی رفاه، یعنی مواردی نظیر مسکن، بیمه، اشتغال و سوبسیدها بوده و سایر ابعادرفاهی نظیر بعد سیاسی، در اولویت نبوده است.

Keywords:

رفاه , سازندگی , توسعه , عدالت , گفتمان