تعیین مقادیر بهینه ی پارامتر های جداگر اصطکاکی پاندولی سه گانه تحت زلزله های حوزه ی نزدیک

یک سیستم جداگر لرزه یی انطابق می تواند سختی و میرایی متغیری از خود ارایه دهد. مهم ترین فایده ی این رفتار، پاسخگویی مناسب این سیستم ها در برابر عملکردهای مختلف و سطوح خطر متفاوت است جداگر اصطکاکی پاندولی سه گانه، که یکی از انواع جداگرهای لرزه یی اصطکاکی چند قوسی است، در زمره ی این سیستم های لرزه یی انطباق پذیر است. ساختار داخلی این سیستم ها با توجه به سطوح مقعر چندگانه و اینکه لغزش بر روی کدام یک از سطوح اتفاق بیفتد، مشخص می شود لغزش بر روی این سطوح با توجه به مقادیر جابه جایی، بین سطوح تعویض می شود و سختی و میرایی موردنظر حاصل می شود بنابراین لزوم بهینه سازی پارامترهای موثر در طراحی این گونه سیستم ها، با توجه به عملکرد مورد نظر، امری شایان توجه خواهد بود در این پژوهش با استفاده از روش الگوریتم های ژنتیک، پارامترهای موثر طراحی برای محدود کردن بیشینه ی پاسخ های سازه بهینه شده اند و محدوده یی مناسب برای آن ها ارایه شده است.

Keywords:

جداگر اصطکاکی , پاندولی سه گانه , حوزه ی نزدیک , طرح لرزه یی , الگوریتم ژنتیک , بهینه سازی