سیدمحمدعلی زمردیان - دانشیار دانشکده ی مهندسی عمران، دانشگاه آزاد اسلامی واحد استهبان
حمیدرضا کوه پیما - دانشجوی کارشناسی ارشد دانشکده ی مهندسی عمران، دانشگاه آزاد اسلامی واحد استهبان

فرسایش داخلی دومین عامل اصلی تخریب سدهای خاکی پس از سرریز شدن آب از تاج سد است. از این رو مهم است که مقاومت فرسایشی خاک ها با استفاده از روش های موثر و با هزینه های مناسب بهبود داده شود. یکی از کارهای موثر جهت جلوگیری از فرسایش داخلی در سدهای خاکی، استفاده از تثبیت کننده ها برای اصلاح پتانسیل فرسایش خاک هاست. در این پژوهش از ماده ی شیمیایی بر پایه ی لیگنینف لیگنوسولفونات جهت اصلاح فرسایش پذیری ماسه ی رس دار کایولینیتی استفاده شده است بدین منظور ماسه ی رس دار کایولینیتی به صورت مجزا و سپس اختلاط با درسدهای مختلف لیگنوسولفونات مورد ازمایش فرسایش در هدهای مختلف قرار گرفته است. نتایج نشان م یدهد که فرسایش پذیری ماسه ی رس دار کایولینیتی بسیار سریع است که با افزایش مقدار ناچیز لیگنوسولفونات به آن، فرسایش پذیری مصالح به طور چشمگیری کاهش می یابد، به طوری که با اضافه کردن 3% لیگنوسولفونات به ماسه ی رس دار کایولینیتی، ضریب فرسایش خاک از 0/01020 به 0/000017 و فرسایش پذیری کیفی از گروه به شدت سریع به گروه نسبتا آهسته کاهش می یابد.

فرسایش داخلی، سدهای خاکی، تثبیت کننده ها، لیگنوسولفونات