شبان وارگی جدید؛ نقد عقلانیت های حکومتی دولت در ایران

در پاسخ به پرسش از ماهیت دولت مدرن در ایران معاصر، پژوهش پیشرو بر آن استکه از منظر رهیافت فوکویی و دستگاه مفهومی برآمده از آن به مسیله دولت در ایرانمعاصر نزدیک شده و از این مسیر به کنکاش در آن بپردازد. میشل فوکو در دورهفکری متاخر خود، حوزه ی جدید از تحقیق در باب دولت را می گشاید که اساس آنتاکید بر عقلانیت های سازنده دولت است. محور تحلیل های فوکو در باب دولت به مسیله ی عقلانیتی مربوط میشود که کردارهای حکومتی و فنون حکمرانی با اتکا بهآن طراحی شده و سامان مییابند. فرضیه ما در این نوشتار این است که دولت مدرندر ایران با آنکه در طی فرایند نوسازی، با ورود اشکالی از فنون حکمرانی از غربساخته شد اما طراحی، سامانمندی و مفصل بندی آنها تحت حکومتداریشبان وارگی حاکم در نظام سنت و عقلانیت های برجای مانده از اپیستمه ی پیشینایرانی صورت میگرفت. به باور این مقاله پایداری عقلانیت های شبان واره نظام سنت و تقویت آنان در ترکیب با عقلانیت های نیم بند و ناقصی از عصر جدید عقلانیت هایی از جنس مصلحت دولت و پلیس که تنها در پی تقویت دولت بودند به زایش شبان وارگی ابزارمند و مجهز به فنون و آپارتوس های مدرن انجامید. به همین سبب به سامان سیاسی خاصی امکان بروز داد که در این مقاله از آن تحت عنوان شبان وارگی جدید یاد می شود. این دولت شبان وار به یاری آپاراتوس های جدیدی نظیر ارتش، بوروکراسی که در عصر جدید ایجاد شد توفیق بیشتری برای دخالت گری و حک کردن قدرت خود بر بدن اجتماع یافت.

Keywords:

شبان وارگی جدید , عقلانیت حکومتی , دولت ایران