مسعود صفایی پور - دانشیار و عضو هییت علمی دانشگاه شهید چمران اهواز
نسرین افروز - دانشجوی کارشناسی ارشد برنامه ریزی روستایی، دانشگاه شهید چمران اهواز
نیلوفر آذربرین - کارشناس ارشد برنامه ریزی شهری، دانشگاه اصفهان

یکی از مهمترین پیامدهای روند شهرنشینی را می توان نارسایی در زیرساخت های شهری برای ساکنان شهرها ومهاجرین دارد. همچنین به وجود آمدن بافت های نامنظم ومسیله دار به دنبال آن معضلات متعدد کالبدی، اجتماعی و فرهنگی و ... ذکر نمود. شهرنشینی شتابان و بی رویه و رشد و گسترش ناموزون شهری، رکود و فرسودگی بافت در شهرهای ایران، در چند دهه اخیر نیز چنان ابعاد گسترده ای به خود گرفته که هویت و حیات مدنی فضاهای شهری را بعنوان مکانی برای رشد و توسعه زیر سوال برده و اگر از هم اکنون سیاست ها و برنامه های مناسب برای حل این مشکل اندیشیده نشود، بی شک آنچه امروزه آن را مشکل می خوانیم فردا یک فاجعه خواهد شد. در بین تحولات عظیم شهری، مسیله ای که امروزه بیش از هر زمان دیگر مطرح می شود، فرسودگی باف های داخلی شهرهاست. فرسودگی یکی از مهمترین مسایل شهری است که باعث نابسامانی، عدم تعادل تناسب و بی قوارگی آن می باشد. امروزه یکی از مهمترین مباحث مجامع علمی برنامه ریزان، شهرسازان، معماران شهری در سراسر دنیا تبدیل شده است. شهر اهواز مرکز استان خوزستان می باشد که در سال 1394 دارای 11112021 نفر جمعیت و دارای وسعتی حدود 212کیلومتر مربع می باشد که از مساحت مذکور وسعتی معادل 1417/9 هکتار را بافت فرسوده تشکیل می دهد. روش تحقیق در این پژوهش توصیفی، اسنادی و علی است و جمع آوری داده ها به صورت کتابخانه ای و میدانی و تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS صورت گرفته است. نتایج این پژوهش نشان می دهد که در منطقه مورد بررسی مشکلات کالبدی، ناهنجاری های اجتماعی، پایین بودن درآمد ساکنین و عدم توانایی ساکنین در امر ساماندهی باعث شده که این بافت روز به روز بر مشکلاتش افزوده شود، لذا ارایه راه حل مناسب برای این بافت ها امری ضروری است.

بافت فرسوده، منطقه مرکزی، شهر اهواز