اصول طراحی بناهای فرهنگی با رویکرد زمینه گرایی در معماری معاصر ایران

در این پژوهش موضوع رویکردهای زمینه گرایی در برخورد با بناهای فرهنگی معاصر در معماری ایرانی مورد بررسی تطبیقی قرار می گیرند و از بررسی آنها پیشنهاداتی در چارچوب وجوه مختلف زمینه گرایی برای طراحی بناهای فرهنگی ارایه می گردد. در حال حاضر و با توجه به سردرگمی جامعه معماری در فقدان سبک و رویکرد خاص و مشخص شاهد بناهایی هستیم که بعضا نسبت به زمینه خود بی تفاوت هستند. بی تفاوتی به زمینه باعث بروز مشکلات زیادی در معماری و شهرسازی و ارتباط بنا با کاربری های پیرامونی ایجاد می کند. این در حالی است که با شناخت رویکردهای زمینه گرایی و وجوه پیرامونی آن می توان پیشنهاداتی را در جهت تعامل و تدثیرگذاری هرچه بیشتر بنا در محیط پیرامونی اش ارایه داد. هدف اصلی از این پژوهش استخراج رویکردهای متفاوت مواجهه طراحان بناهای فرهنگی معاصر نسبت به زمینه طراحی شان و مقایسه تطبیقی آنها در معماری ایران می باشد. در این راستا فرض عمده بر آن است که ساختمان بنای فرهنگی نباید نسبت به زمینه خود بی تفاوت و منفعل باشد و باید از طریق راهکارهای گوناگون طراحی و خلاقیت معمارانه به ارزش ها و کیفیات بصری زمینه طراحی بیافزاید. روش تحقیق در این پژوهش بصورت مطالعه و توصیف مبانی نظری و نمونه های موردی بوسیله مطالعات کتابخانه ای، پروسه اعتبارسنجی از جامعه آماری محدود و تحلیل نتایج بدست آمده می باشد که نهایتا روش توصیفی تحلیلی را به روش تحقیق این پژوهش اطلاق می کنیم. نتیجه عمده ای که از این پژوهش بدست آمد نشان دهنده 3 رویکرد اصلی تقابل، تبعیت و راهکار میانه در برخورد با زمینه بود که الگوی راهکار میانه بیشترین و شاخص ترین آثار را پدیدار کرده است، هر چند که در رویکردهای دیگر نیز آثار ارزشمند وجود دارد. به همین دلیل پیشنهاد می شود طراحان ضمن اهمیت دادن به زمینه و استفاده از خلاقیت و توانایی معمارانه خ ود سعی در ارتقای کیفیت بصری زمینه داشته باشند.

Keywords:

طراحی , زمینه گرا , زمینه گرایی , بناهای فرهنگی , معماری معاصر ایران