رتبه بندی پایداری محلات شهر کهنوج

شناسایی و کاربرد شاخص های توسعه پایدار امری ضروی است که در کشور ما بطور اعم و در شهرستان کهنوج بطور اخص به آن توجه نشده است. بررسی وضع موجود به برنامه ریزان و مدیران شهری کمک می کند تا با توجه به برنامه ریزی در سطح محله، سلول های شهری را ایجاد و توسعه ببخشند و در همین راستاست که با استفاده از منابع محلی و شناخت توانایی ها و ویژگی های محلات، می توان به شاخص های توسعه محله ها در شهر دست یافت، و در نهایت محلات پایدار تضمین کننده پایداری شهرها می باشند. هدف از این پژوهش، بررسی شاخص های توسعه پایدار محلات شهر کهنوج و بطور کلی شناخت تفاوت ها و نابرابری های موجود بین محله ها و رتبه بندی آنها از نظر سطح توسعه، سطح برخورداری، دسترسی ها و بهره مندی از امکانات رفاهی می باشد. رویکرد این پژوهش بر اساس هدف کاربردی و براساس ماهیت توصیفی- تحلیلی است. با استفاده از مدل ارزیابی تاپسیس شاخص های توسعه پایدار محله ای در این پژوهش مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته است. نتایج یافته های پژوهش حاکی از آن است که 8 محله توسعه یافته بترتیب امتیاز توسعه یافتگی عبارتند از: خاتون آباد، شهرک امام، شهرک ولیعصر، شهرک سلمان فارسی، فلعه کهنه حیدرآباد مرکزی، ناصرآباد و شیخ آباد، تعداد 11 محله میان توسعه شامل محلات، شهرک شهید بهشتی، عاشق آباد، حیدرآباد، خصیلی، حسین آباد وزیری، اختیارآباد، بافت مرکزی شهر، پیکوپیه، کوی معلم، شهرک آزادگان، نخلستان، شهرک صنعتی و تنها محله توسعه نیافته طی این پژوهش شهرک نظیمه با امتیاز توسعه یافتگی 0/209 مشخص گردید.

Keywords:

توسعه پایدار , توسعه پایدار محله ای , محله ای , محلات شهر کهنوج , تکنیک تاپسیس