ارزیابی باز توسعه زمین رها شده با استفاده از مدل AHP (مطالعه موردی: فرودگاه قلعه مرغی تهران)

در اثر تغییر و تحولات جهانی در نتیجه توسعه ی فیزیکی شهر بازتوسعه زمین های رها شده در قالب طرح های توسعه ی شهری مورد تاکید برنامه ریزان و طراحی شهری بوده تا از آلودگی های زیست محیطی و افول اقتصادی و ناامنی های اجتماعی به دور ماند. بدین ترتیب بازتوسعه زمین ها و ساختمان های موجود شامل سایت های رها شده از اوایل دهه 1990 با هدف بازگرداندن زمین های بدون استفاده و رها شده در اولویت طرح های شهری قرار گرفت. در این مقاله با هدف ارزیابی بازتوسعه زمین رها شده فرودگاه قلعه مرغی این پژوهش از لحاظ هدف کاربردی و نوع روش آن توصیفی- تحلیلی است، تجزیه و تحلیل داده ها بر اساس فرآیند تحلیل سلسله مراتبی سعی در ارزیابی محتوای طرح های تهیه شده در محدوده فرودگاه قلععه مرغی می باشد. بنابراین در این پژوهش معیارهای مورد نظر در باز توسعه فرودگاه قلعه مرغی تهران شناسایی شده و شاخص هایی از هر معیار، طبق ادبیات و مبانی نظری مربوطه استخراج شده و جهت مدل سازی مسیله و با هدف ارزیابی بازتوسعه و با بهره گیری از مدل AHP مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج پژوهش نشان می دهد در ایران طرح های شهری در محدوده شهری یا یک پلاک (همانند زمین قلعه مرغی) به ویژه آنکه با صرف هزینه وقت زیادی تهیه می شوند ولی به دلیل عدم تامین اهداف مورد نظر طرح و رعایت ضوابط و مقررات ساختمانی و سوداگری زمین و ... تحقق نمی یابد. در بررسی معیارها و شاخص های اقتصادی بیشترین امتیاز کسب نموده که نشان دهنده ی تحقق آن در طرح های اکر شده در محدوده زمین فرودگاه قلعه مرغی می باشد. در حالی که معیارها و شاخص های اجتماعی و زیست محیطی و کالبدی به ترتیب در تحقق اهداف طرح ها توفیق چندانی نداشته است.

Keywords:

ارزیابی , باز توسعه , زمین رها شده , فرودگاه قلعه مرغی