حسن هویدی
حمیدرضا جعفری - دانشکده محیط زیست دانشگاه تهران
عبدالرضا کرباسی - دانشکده محیط زیست دانشگاه تهران
احمدرضا یاوری - دانشکده محیط زیست دانشگاه تهران

صنعت سیمان بعنوان یکی از صنایع، پایه ی اساسی در توسعه زیر بناهای اقتصادی کشور بر عهده دارد این نقش، حساسیت ها را در مورد این صنعت افزایش داده است از طرفی روند افزایشانتشار گازهای گلخانه ای در جهان که در اثر مصرف بی رویه انواع مختلف حامل های انرژی ایجاد شده، موجب بروز پیامد های محیط زیستی نظیر تغییر آب وهوا گردیده که اثرات متعددی را بر مناطق مختلف ایران بهمراه داشته است .کشور های مختلف در راستای رسیدن به اهداف توسعه پایدار و اجرای اهداف مندرج در پروتکل کیوتو برنامه های متعددی را برای کاهش نشر گازهای گلخانه ای در بخش های مختلف تولیدی به اجرا گذارده اند . از جمله الزامات و ضرورت های دستیابی به اهداف کاهش نشر گاز های گلخانه ای، تعریف و تدوین استراتژیهای مدیریتی در این رابطه است. در این تحقیق در ابتدا با توجه شرایط کنونی، بررسی عوامل داخلی (IFE) و عوامل خارجی (EFE) صنایع سیمان کشور صورت گرفته و بر این اساس یکسری استراتژیهای مدیریتی، مطرح و سپساستراتژیها با استفاده از ماتریس برنامه ریزی استراتژیک کمی (QSPM) اولویت بندی گردیده اند که بهترین استراتژی بر این اساس استفاده از مکانیسم توسعه پاک و کاهش آلاینده ها می باشد همچنین بر اساس ماتریس ارزیابی موقعیت (SPACE) موقعیت صنعت سیمان در حالت تهاجمی قرار دارد.

مدیریت محیط زیست ،گازهای گلخانه ای ،صنعت سیمان کشور