فریدون شیرازی - مدر س دانشگاه آزاد و پیام نور و دبیر آموزش و پرورش شهرستان عجبشیر

حضرت مولانا از برجسته ترین عارفان مصلح و از اجتماعی ترین شاعران روشن فکر و منتقد دنیاست که در حکایاتپند آموزو شیرین مثنوی در کنار طرح مباحث ناب عرفانی با شیوه های مختلف، انتقاد واعتراض خود را از طبقات گوناگونجامعه زمان خویش ، برای اصلاح امور اجتماع نشان داده است. نگارنده در این مقاله سعی کرده است که نوع نگاه و نحوهبرخورد اصلاحگرانه او با مفاسد، ریاکاری ها، ناهنجاری ها، جهل و حماقت و خودپسندی های طبقات ممتاز اجتماع؛یعنی حاکمان بی لیاقت، قاضیان بی درایت وعاملان بی دیانت راکه عمدتا به شکل داستان های طنزآمیز در مثنوی آمدهاست، مورد بحث و بررسی قرار بدهد . ازجمله نتایج این پژوهش می توان به این مهم اشاره کردکه مولوی بااشراف بهعوامل مفاسداجتماعی وسیاسی، ریشه اکثر آن هارادرجهل وحماقت وخودکامگی حکام وعمال بی کفایت آنان جستجومیکندو فقرو فاقه فرهنگی واقتصادی راازموجبات اساسی تداوم این پلیدی ها می شمارد.

مولوی، مثنوی ،اجتماع ، طنز ،انتقاد