فاطمه شفیعی - استاد دانشگاه فرهنگیان کرمان

سبک شعر فارسی دری را ازآغاز نیمه دوم قرن سوم تا پایان قرن پنجم سبک خراسانی نامیده اند .علت این نامگذاری ایناست که نخستین آثار نظم ونثر جدید فارسی بعدازاسلام درناحیه خراسان بزرگ پیدا شد.این سبک درشعر فارسی به منزله یمادر شعر فارسی محسوب می شود وعلاوه برآن که به عنوان اولین سبک شعر رسمی فارسی شناخته شده است درهمه یادوار شعر فارسی مورد توجه شعرا قرار گرفته است. لذاکاربرد ویژگی های سبک خراسانی ازجهات مختلف درهمهادوارشعرپارسی درآثار گویندگان موجود است ودرهردوره با توجه به شرایط واوضاع ادبی به عنوان الگویی الهام بخششاعران وگویندگان بوده است .دراین نوشتار کوشش می کنیم ضمن تعریفی ازسبک وتبین ویژگی زبانی وادبی وفکریسبک خراسانی تقلید ازاین ویژگی های رادرشعر شاعران دوره های مختلف بررسی کنیم تا آشکارگرددکه آیا این سبکدرهمه ادوار شعر پارسی ازاقبال برخورداربوده وآیا می توان گفت که سبک خراسانی به منزله ی شیر آغاز برای استحکامشعر فارسی محسوب شده و پایه واساس شعر مارا قوت ونیرو بخشیده است این پژوهش به شیوه ی کتابخانه ای وازطریقتحلیل وتوصیف انجام شده است.نتیجه تحقیق نشان می دهد کلیه ویژگی های سبک خراسانی مورد تقلید واقع شده امادرهردوره با توجه به شرایط واوضاع ادبی واجتماعی یکی ا ویژگی ها بارزتر ازبقیه تقلید شده است.

سبک خراسانی،ویژگی های ادبی،ویژگی های زبانی،ویژگی های فکری