بهنام قاسمی - دانشجوی دکترای زبان و ادبیات فارسی
سمیه موسی پور - کارشناس ارشد زبان و ادبیات فارسی

ناصر خسرو، به عنوان شاعری بلند پایه و اخلاقی ،دارای اشعاری پر مایه و معنوی و با قوت و عظمت، از قصیده سرایاننادر و درجه اول زبان فارسی است که زبان شعر او، در سبک خراسانی مشابه زبان شاعران دوره سامانیان چون رودکی،عنصری و کسایی است که دوری از مدح امیران بر جزالت شعر او افزوده است ایشان به عنوان نخستین گوینده که شعررا در خدمت فکر اخلاقی واجتماعی و اندیشه های مکتبی قرار داده ،به شمار آمده و با ارادت به علی (ع) سخنانش رنگاحتجاج فلسفی یا کلامی دارد و استفاده از استعارات بدیع و تشبیهات و بازی های لفظی و صورت های ادبی، تشخیص،کنایه، مجاز و صناعات چون تلمیح و جناس و تضاد و ... بر قدرت معنای شعر نسبت به لفظ افزوده است این ژرفاندیش خطه یمگان در بهره یابی از مجازهای خاص قرآن و گونه های بلاغت در نهج البلاغه و انتخاب اوزان، سر آمدشاعران است .شناخت علم فلسفه و پزشکی و زیست شناسی و نجوم و الهیات و منطق بر شیوایی کلام او افزوده و تاثیرسخن او را دو چندان ساخته است. به اعتقاد ناصر خسرو اعجاز کلام متکی بر اعجاز ابوده و نگرش او بیشتر بر معنیست تالفظ و تفکر وسیع حکمت و تعقل در شعر او ممانعتی در جلوه گری صور خیال و فنون زیبا شناختی ایجاد ننموده استازویژگیهای دیگر شعر ناصر خسرو، قلت هیجانات شاعرانه و خیالات باریک و دقیق ،به سبب قیاسات و ادله منطقی،همراه با استنتاج های عقلی است که ناشی از ذهن علمی و تاثیر روش منطقیان در بیان مقاصد اوست که اوصاف طبیعی راهم ،در حکم تشبیهی برای ورود در مباحث عقلی و مذهب اسماعیلی بکار می گیرد.

دیدگاه، ویژگی، زبانی، ادبی،ناصر خسرو