مهدی رضایی - وابستگی سازمانی دانشجوی دکتری دانشگاه آزاد اسلامی، واحد نجف آباد

فریدالدین محمدعطار نیشابوری از جمله بزرگترین شعرای زبانفارسی در نیمه دوم قرن ششم و ربعاول قرن هفتم هجری بود. پژوهش حاضر با هدف بررسی زندگی، آثار و افکار عطار نیشابوریمی باشد. روش پژوهش توصیفی – اسنادی (کتابخانه ای) است و یافته ها نشان داد که عطار از تمامتوانایی های یک جامعه برای بیان مضامین عرفانی در اشعارش استفاده نمود وی با درک تمامویژگی های روانشناختی و جامعه شناسی زمان خود به تعلیم مضامین مختلف پرداخته است و بی تردیدعطار از سرمایه های عرفانی شعر فاسی است و عرفان وی چراغ اندیشه عرفان اسلامی است لذا آشناییبا اشعار پربار عطار نیشابوری در ترویج زبان غنی و ژرف پارسی راهگشا می باشد. همچنین نتایجحاکی از آن است که عطار شاعری است که در زمانه خویش شعر را از انحصار خواص خارج و مطابقبا ذوق عامه سروده و به با ورود به زندگی عوام، احسسات و باورهای مردم عامه، زبان شعر خویشرا از ابتذال دور نگه داشته و با پیوند مفاهیم عرفانی، اخلاقی و غنایی چاشنی درد و شور و شوق را بهاشعار خویش افزوده است؛ لذا اشعار عطار نیشابوری دربردارنده زیباترین گهره ای ادب فارسی استکه از جایگاهی رفیع برخوردار است.

عطار نیشابوری، عرفان، اخلاق