عطیه علی اکبری - کارشناسی ارشد جغرافیا وبرنامه ریزی شهری، دانشگاه اصفهان

نخستین قدم در برنامه ریزی توسعه منطقه ای شناسایی وضع موجود آن مناطق می باشد که این شناسایی مستلزم تجزیه و تحلیل بخش های مختلف اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی و غیره می باشد. برای تخصیص اعتبارات و منابع میان مناطق مختلف، شناسایی جایگاه آن منطقه در بخش مربوطه و رتبه بندی سطوح برخورداری از مواهب توسعه ضروری است. از جهتی به کارگیری معیارها و روش های کمی به منظور سطح بندی سکونتگاه ها در سطح مناطق از سویی منجر به شناخت میزان نابرابری نقاط سکونتگاهی می شود و از سوی دیگر معیاری است برای تلاش در زمینه کاهش و رفع نابرابری های موجود میان آنها. این مقاله برآن است تا با استفاده از روش آنالیز تاکسونومی عددی به سطح بندی و تعیین میزان نابرابری موجود میان مناطق شهر تهران بپردازد. بنابراین این پژوهش تلاش دارد با بهره گیری از روش های توصیفی و تحلیلی و با استفاده از 23 شاخص خدمات شهری، مناطق بیست ودو گانه شهرداری تهران را از لحاظ شاخص های خدمات شهری طی سال 1394 رتبه بندی نماید و برخورداری و عدم برخورداری مناطق شهری مورد بررسی قرار گیرد. بدین منظور در این پژوهش پس از اینکه داده های تحقیق به روش کتابخانه ای و از طریق آمارنامه سال 1394 جمع آوری شد، داده های خام به شاخص تبدیل شده و به وسیله روش تاکسونومی برخورداری و عدم برخورداری مناطق بررسی شد. نتایج یافته هاحاکی از آن است که با توجه به شاخص های در نظر گرفته شده یازده منطقه برخوردار ، ده منطقه تا حدی برخوردار ویک منطقه بسیار محروم وجود دارد و می توان گفت اکثر مناطق وضعیت متعادل ونزدیک به هم را در توزیع این شاخص ها داشته اند

توسعه، میزان برخورداری، خدمات شهری، تاکسونومی عددی، مناطق بیست ودو گانه شهر داری تهران