نجمه ایزدفر - دانشجوی دکتری جغرافیا و برنامه ریری شهری, گروه جغرافیا, دانشگاه اصفهان
الهام ایزدفر - دانشجوی دکتری جغرافیا و برنامه ریری شهری, گروه جغرافیا, دانشگاه خوارزمی

از نیازهای اصلی و اولیه انسان که از ابتدای خلقت تاکنون مطرح بوده است دسترسی به سرپناه و مسکن مناسب است. این نیاز در کشور ما به دلیل رشد سریع جمعیت، مهاجر تهای گسترده به کلان شهرها، جوانی جمعیت، تمایل به داشتن مسکن مستقل، فقدان منابع مالی و اراضی مسکونی و عدم هماهنگی سیاست مسکن با سیاست های توسعه اقتصادی –اجتماعی کل کشور به عنوان معضل اساسی مطرح است.شکل گیری و فعالیت شرک تهای تعاونی مسکن و سرمایهگذاری در این بخش از جمله سیاست هایی است که بعد از انقلاب اسلامی در کنار فعالیت بخش های دولتی و خصوصی در پاسخ به این مشکل مطرح گردید. مقاله حاضر با هدف تحلیل تطبیقی عملکرد واحدهای تعاونی مسکن شهر اصفهان و بررسی تاثیر فعالیت آن ها در گسترش شهر و نهایتا ارایه راهکار برای بهبود عملکرد تعاونی ها با روش توصیفی- تحلیلی انجام شده است. برای این منظور سه نمونه از تعاونی های مسکن شامل تعاونی مسکن حکیم نظامی اصفهان، تعاونی مسکن فرهنگیان شهر جدید بهارستان و تعاونی مسکن مهر شهر جدید پولادشهر به عنوان نمونه های آماری انتخاب شدهاند. داد هها با استفاده ازنرم افزارExcelو با توجه به تکنیک های تحقیق شامل مدل جمعیتی، برآورد نیاز زمین و مسکن، مدل های ساخت شهر و مدل رشدSprawl یا پراکنش شهری مورد تحلیل قرارگرفته است.نتایج تحقیق نشان می دهد که اگر ساخت مسکن در بافت درونی شهر و در اراضی بایر و متروک و دست نخورده شهری و فاقد کاربری صورت گیرد، نتایج مثبت بسیاری از جمله رشد مطلوب شهری، جلوگیری از پراکنش و گستردگی بیش از حد فضای شهری و رضایت تعلق بیشتر ساکنین را به همراه خواهد داشت. با توجه به آن که هر چه رضایت فرد از محله بیشتر باشد، در رفع مشکلات آن احساس مسیولیت بیشتری می کند و هر چه حس تعلق افراد به محله بیشتر باشد، هویت محلی نیز بیشتر می شود اهمیت موضوع بیشتر آشکار می گردد.

سیاست های مسکن، تعاونی های مسکن، پراکنش و گستردگی شهری، شهر اصفهان