سارا زینلی نژاد - دانشجوی کارشناسی ارشد مهندسی معماری، دانشگاه آزاد اسلامی، بردسیر، ایران
پونه پورسیستانی - عضو هیات علمی گروه معماری، دانشگاه آزاد اسلامی، بردسیر، ایران

معماری هر بنایی بر اساس زمینه های فرهنگی، اجتماعی، تاریخی و کالبدی، اقلیمی و شرایط خاص آن سایت و ساختمان طراحی و اجرا می گردد و ساختمان عضو همخوان با اکولوژی و عنصری هماهنگ در بستر خود و در نهایت در بستر محیط زیست خواهد بود. توجه به عوامل طبیعی، جغرافیایی و محیطی از این جهت که این عوامل بستر و جایگاه اصلی شهر را تشکیل داده و علاوه بر آن می توانند کلیه عناصر و جزییات طراحی شهری نظیر مکان، شکل، ساختار و بافت شهر، پوشش گیاهی، گونه های ساختمانی، مصالح بومی و از این قبیل را تحت تاثیر خود قرار دهند، از نیمه دوم این قرن روز به روز بیشتر شده است. به طوری که امروزه کلیه تفکرات طراحی شهری نقش طبیعت و عوامل اکولوژیک را اساسی ترین عوامل تعیین کننده فرایند طراحی شهری می دانند. می توان از معماری سبز که یکی از رویکردهای نوین معماری و شهرسازی است در جهت افزایش سرانه فضای سبز، ارتقای کیفیت محیط زیست و توسعه پایدار شهری بهره برد. پژوهش حاضر به توصیف معماری سبز که برخاسته از توسعه پایدار بوده با توجه به رویکرد زمینه گرایی و مقایس های آن در طراحی شهری می پردازد.

معماری سبز، زمینه گرایی، توسعه پایدار، طراحی شهر پایدار