امین مولایی - گروه زیست شناسی جانوری، دانشکده ی علوم طبیعی، دانشگاه تبریز
حمیرا حاتمی - گروه زیست شناسی جانوری، دانشکده ی علوم طبیعی، دانشگاه تبریز
غلامرضا دهقان - گروه زیست شناسی جانوری، دانشکده ی علوم طبیعی، دانشگاه تبریز
هانیه فیضی - گروه زیست شناسی جانوری، دانشکده ی علوم طبیعی، دانشگاه تبریز

به خوبی ثابت شده است که آسیب اکسیداتیو نقش مهمی در پاتوژنز بیماری آلزایمر ایفا می کند. گزارشات گذشته حاکی از آن است که کویرستین دارای فعالیت مهاری بر روی رادیکال های آزاد می باشد. تاثیر ورزش نیز بر یادگیری و حافظه مشخص شده است. هدف از این - مطالعه بررسی اثرات هم افزای کویرستین و ورزش بر بهبود حافظه ی فضایی در مدل حیوانی آلزایمر می باشد. 35 سر رت نر بالغ با وزن 200- 250 گرم به شرح زیر به 5 گروه تقسیم شدند: گروه 1 (گروه کنترل) که هیچگونه تیماری دریافت نکرد. گروه 2 که به میزان 3 میلی گرم بر کیلوگرم وزن بدن استرپتوزوتوسین را به صورت درون بطنی دریافت کرد (گروه آلزایمر)، گروه 3 دریافت پروتکل ورزش+ استرپتوزوتوسین (گروه ورزش)، گروه 4 دریافت 80 میلی گرم بر کیلوگرم وزن بدن کویرستین+ استرپتوزوتوسین (گروه کویرستین)، گروه 5 دریافت پروتکل ورزش+ کویرستین+ استرپتوزوتوسین (گروه ورزش و کویرستین). شاخص های حافظه ی فضایی با استفاده از آزمون ماز آبی مور یس و در 5 روز متوالی مورد سنجش قرار گرفت. نتایج نشان داد مدت زمان سپری شده برای یافتن سکو در گروه ورزش+ کویرستین نسبت به گروه آلزایمر به طور معنی داری کاهش یافت P<0.05 همچنین گروه ورزش+ کویرستین نسبت به گروه آلزایمر مسافت کمتری را برای یافتن سکو طی کرد P<0.01 این یافته ها نشان داد که ورزش و کویرستین دارای اثراتی هم افزا طی بیماری آلزایمر هستند.

آلزایمر، ورزش، کویرستین، حافظه ی فضایی، مازآبی