مقایسه بیان ژن لپتین در رت های دیابتیک شده توسط استرپتوزوتوسین و رت های سالم

در این مطالعه اثر انسولین بر روی بیان ژن لپتین بررسی شده است. تعداد 40 رت نر از نژاد Spragu Dawely برای انجام این مطالعه انتخاب شدند و به چهار گروه دهتایی تقسیم شدند که در هر گروه پنج تا از رت های شاهد و پنج تای دیگر بیمار بودند. به گروه شاهد سالین تزریق و گروه دوم پس از تزریق kg/ mg 60 استرپتوزوتوسین دیابتیک شدند. بعد از دو هفته از هر گروه بافت چربی برداشت گردید. برای بررسی تغییرات بیان ژن لپتین در بافت های چربی اپیدیدیم، طحال و کبد، RNA بافتی به روش Trizol استخراج و cDNA لپتین با تکنیک PCR-RT بعنوان ژن مورد مطالعه به همراه cDNA بتااکتین، بعنوان کنترل داخلی بدست آمد. محصول عمل PCR-RT بر روی ژل آگارز 2 درصد الکترفورز گردید. بررسی نتایج حاصل از PCR-RT دو باند با وزن ملکولی bp 354 برای بتا اکتین و bp 304 برای لپتین را نشان داد. میزان باند بتا اکتین بعنوان شاهد هیچ گونه تغییری نکرده بود اما میزان محصول باند مربوط به لپتین در بیمارن دیابتی نسبت به افراد شاهد بسیار کم شده بود این بررسی نشان داد که بیان ژن لپتین در هر سه بافت در افراد دیابتیک نسبت به افراد سالم کاهش یافته بود. از این یافته هامی توان استنباط کرد که بیان ژن لپتین تحت کنترل سازوگار است که می تواند وابسته به انسولین باشد و شاید با تعدیل تنظیم بیان ژن بتوان از آن درموارد کاربردی بالینی استفاده کرد.

Keywords:

لپتین , انسولین , , PCR-RT استرپتوزوتوسین