ارزیابی کارایی دو کنه شکارگر Phytoseiulus persimilis و Typhlodromus bagdasarjani (Acari: Phytoseiidae) به عنوان عوامل کنترل بیولوژیک کنه تارتن Tetranychus urticae (Acari: Tetranychidae) در شرایط مایکروکازم (محیط نیمه بسته)

کنه Tetranychus urticae از مهمترین آفات محصولات گلخانه ای و کنه های شکارگر خانواده Phytoseiidae از مهمترین عوامل کنترل بیولوژیک این آفت در راستای کاهش مصرف آفت کش ها می باشند. در این پژوهش، کارایی دو کنه شکارگر Typhlodromus bagdasarjani و Phytoseiulus persimilis در کاهش جمعیت کنه T. urticae در شرایط مایکروکازم طی دو آزمایش ارزیابی شد. بدین منظور، 40 کنه تارتن ماده روی بوته های ششبرگی خیار (دمای 2±25 درجه سلسیوس، رطوبت نسبی 10 ±60 درصد، دوره نوری 8:16 (روشنایی:تاریکی)) رهاسازی شدند. در آزمایش نخست، یک روز پس از رهاسازی کنه های تارتن، 10 کنه ماده از هر شکارگر برای ایجاد نسبت رهاسازی 1:4 (شکار:شکارگر) و در آزمایش دوم، 7 روز پس از رهاسازی، 10 کنه ماده P. persimilis و 20 کنه ماده T. bagdasarjani به ترتیب برای ایجاد نسبت های رهاسازی 1:4 و 1:2 روی هر بوته رهاسازی شدند. پس از 15 روز، مراحل نموی کنه های تارتن روی همه برگ های بوته ها شمارش شدند. تجزیه واریانس داده ها نشان داد که در هر دو آزمایش، کاهش تراکم مراحل نموی کنه تارتن به طور معنی داری متاثر از رهاسازی شکارگرها بود. نتایج نشان داد در هر دو آزمایش، بین تاثیر دو کنه شکارگر بر کاهش جمعیت کنه تارتن تفاوت معنی داری وجود ندارد

Keywords:

آفت , کنترل بیولوژیک , کنه تارتن , کنه شکارگر , نسبت رهاسازی