بررسی اثر مومنایی (شیلاجیت) بر بهبود سوختگی در موش صحرایی نر

مهمترین عامل در بهبود سوختگی، جلوگیری از عفونت است. باکتری سودوموناس آیروژینوزا عامل مهم ایجاد عفونت در سوختگی ها است. مومنایی ترکیب طبیعی حاصل از ترشحات چسبناک گیاهان بین سنگ ها در صخره های کوهستانی است. پژوهش ها نشان داده است این ترکیب اثر مهاری بر رشد باکتری سودوموناس دارد. با توجه به نقش این ماده در طب سنتی ایران هدف این پژوهش بررسی اثر مومنایی در بهبود سوختگی در موش صحرایی نر است. آزمایش ها با 10 تکرار روی سه گروه موش دچار سوختگی انجام شد. مومنایی و پماد سیلور سولفادیازین در بهبود مقایسه شدند. گروه شاهد هیچ ماده ی ترمیم کننده ای دریافت نکرد، برای یک گروه محلول مومنایی با غلظت 18 گرم بر دسی لیتر و برای گروه سوم از پماد سوختگی سیلورسولفادیازین استفاده شد. درصد بهبودی در روز های مختلفی از شروع درمان با اندازه گیری میزان سطح سوختگی و با قرار دادن آن در فرمول فرگسون و لوگان محاسبه شد. مقایسه تیمارها با استفاده از نرم افزار SPSS و در سطح آماری 5 درصد صورت گرفت. نتایج نشان داد که کاربرد مومنایی تفاوت معنی داری را از نظر آماری نسبت به گروه های شاهد و استفاده کننده از پماد نشان میدهد. به نظر می رسد نقش ترمیم کننده ی مومنایی با اثر مهارکنندگی آن بر رشد باکتری سودوموناس مرتبطباشد

Keywords:

موش صحرایی نربالغ , شیلاجیت , مومنایی