راهکارهای ارتقاء منظر مبلمان شهری به سطح استاندارد شهر دوستدار کودک در منطقه 3 تهران

شهر یک واقعیت پویا و زنده است که نباید خود را بر کودک تحمیل کند بلکه باید متناسب با شخصیت او شکل گیرد . در زمینه شهر باکودک ، نظرات فراوانی وجود دارد که معتبر ترین آنها )شهر دوستدار کودک( است که برای اولین بار در دهه 90 میلادی توسط یونیسف یا همان صندوق حمایت از کودکان ارایه شده است.فضاهای شهری و بخصوص محیط هایی که کودکان بیش از سایر فضاهای عمومی با آن در تماس اند محلات شهریست که می باید پاسخگوی نیازها و مطالبات کودکان به عنوان یکی از عمده ترین و به دلیل آسیب پذیری بالا، قابل توجه ترین گروه ها باشند. مطلوب سازی محلات شهر و یا به عبارتی طراحی محلات دوستدار کودک با توجه به عوامل فیزیکی و غیر فیزیکی کودکان، از جمله گام هایی است که می تواند در راستای تحقق عدالت سنی برداشته شود. هرچند در سالهای اخیر توجه به کودکان و نوجوانان در ابعاد مختلف مورد بررسی قرار گرفته است اما به لحاظ رویکرد های محیطی و کالبدی و اثرات آن بر کودکان، می توان گفت راهکارهای عملی اتخاذ نشده است.پژوهش حاضر بر آن است که منطقه 3 تهران را از منظر مبلمان شهر با استفاده از شاخص های شهر دوستدارکودک ارزیابی کند . بخش عمده ای از جمعیت منطقه 3 را جمعیت زیر هجده سال تشکیل می دهد اما در طراحی و برنامه ریزی شهر ها این گروه سنی آسیب پذیر نادیده انگاشته می شوند.

Keywords:

مبلمان شهری , سطح استاندارد , شهر دوستدار کودک , منطقه 3 , تهران