جانا عرب زاده - دانشجوی دکتری معماری، دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات تهران، مدرس معماری دانشگاه آزاد اسلام واحد تهران شمال،

بهشت وعده الهی است و زندگی در آن غایت آرزوی بشر است. انسان ها همواره داستانهایی از بهشت را برای نسلهای بعدی بازگو میکنند.چه از منظر روانی که بهشت خواستگاه تجلی محیطی آرام و چه از منظر اعتقادی که در آن صورت نیز وعده ی زندگی ابدی در نهایت آرامش است، ایده ی بهشت به عنوان ساختاری منظم از نظم الهی است که فراغت، آرامش روانی، جسمانی و روحانی را برای بشریت به ارمغان می آورد. با هبوط انسان به زمین، بهشت گم میشود و بشر سالیان سال در پی یافتن آن میکوشد و چون آن را نمییابد تلاش در جهت ساختن بهشتهای زمینی میکند. اما پیش از آن که معماری بهشت گونه شکل گیرد ساختاری از بهشت به صورت تیوری در اذهان انسان ها نقش میبندد که شاید بتوان آن را آرمان شهر ذهنی، مدینه فاضله خیالی و یا معماری مجازی که حاصل ذهن و عقل بشر است نامید. از آن پس انسانها در جهت ساختن آرمانهایشان، این فضاها را طراحی میکنند. جامعه ی آرمانی، دارای ساختاری استوار است که توسط هیچ نیرویی نمی لغزد، آلوده نمی کند و آسیب نمی رساند. آرمان شهر ها نیز شکست می خورند و افسانهی مدرن نیز پایان یافته و انسانها برای چندین سال رویای خود را گم می کند. در دهههای اخیر شاهد ظهور فضاهای آرمانی چه مجازی و حقیقی بر زمین میباشیم همچون معماری خلسه آور، آرمان شهر های مجازی یا شهرهای اینترنتی و باغ شهرها، پارک های انرژی و در نهایت ساختارهایی سبز با معیارهای بهشت گون تا شاید بتواند باری دیگر چنان آرامشی که وعده ی آن در بهشت بود به انسان امروزی داده شود. پژوهش حاضر با در نظر گرفتن اسطوره ی بهشت در میان آدمیان به بررسی ساختار ذهنی و عینی بهشت در طول تاریخ و سپس مقایسه تطبیقی آن مفاهیم در قطعات معماری جدید همچون دیوار زنده گیاهی 2 )دیوار سبز( معماری پایدار پرداخته است.

بهشت، آرمان شهر، معماری، معماری پایدار، فضای مجازی، دیوار زنده گیاهی