بصیر عسکری - دانشجویی دکتری جغرافیای سیاسی تهران و مدرس دانشگاه فرهنگیان ساری
سیدعباس حسنی هولاری - کارشناس ارشد تحقیقات آموزش
میلاد فرنیا - فوق لیسانس مدیریت بازرگانی

گردشگری با پویایی خاص خود توانسته است تاثیرات عمده ای بر تحولات اقتصادی، اجتماعی و زیست محیطی در سطوح مختلف بین المللی، ملی و محلی بر جای نهد؛ در این راستا، گردشگری خود به عنوان یک سیستم مطرح گردیدکه از عوامل بسیاری تاثیر پذیرفته و دچار تغییراتی گردیده است. از این رو، برای پیش بینی این تغییرات، رویکردهای نوینی طراحی شده است که شناسایی و مدیریت ریسک یکی از این رویکردهای جدید است. مهمترین بخش در این رویکرد، فرایند شناسایی ریسک ها است تا زمانی که منابع خسارت های ممکن شناسایی نشود، غیر ممکن است که بتوان یک روش هوشیارانه برای برخوردی موثر و کارا با خسارت هایی که رخ می دهند انتخاب نمود. بنابراین، ضرورت دارد مجموعه ای از ریسک ها که ممکن است در توسعه گردشگری در کشور ایران اتفاق بیفتد شناسایی شود بدین منظور مقاله حاضر با استفاده از روش توصیفی _ تحلیلی و پیمایش و نظرخواهی از استادان، خبرگان و متخصصان امر به شیوه دلفی به ارایه و شناسایی شاخص ها و معیارهای بومی شده برای ارزیابی ریسک گردشگری در ایران پرداخته است. بر اساس یافته های تحقیق، 49 شاخص برای ارزیابی ریسک گردشگری در مقاصد گردشگری ایران به دست آمد که از این تعداد، 4 شاخص ریسک سیاسی، 2 شاخص ریسک حقوقی، 6 شاخص ریسک اقتصادی و مالی، 9 شاخص ریسک اجتماعی-فرهنگی، 3 شاخص ریسک محیطی– بهداشتی، 4 شاخص ریسک تکنولوژیک، 16 شاخص ریسک ساختاری و عملکردی و 5 شاخص ریسک ایمنی و امنیت است.

گردشگری، شاخص های توسعه، بومی سازی، مدیریت گردشگری