طراحی مسکن اجتماعی در سکونتگاه های غیررسمی با استفاده از تجارب سایر کشورها

مسکن سرپناه دایمی برای سکونتگاه انسان است. از آنجا که سرپناه مورد نیاز برای همه است مدت مدیدی است که مساله فراهم نمودن مسکن نه تنها برای افراد بلکه برای دولت نیز یک دغدغه بوده است. گسترش فیزیکی و نابسامان و بیرویه ی شهرها از مشکلات شهر و شهرنشینی جهان سوم در دوران معاصر میباشد. شواهدی وجود دارد که کیفیت پایین زیرساختها در جوامع فقیر، آسیب پذیری این مناطق را بالا برده است. تعریف مسکن اجتماعی در کشورهای مختلف با یکدیگر متفاوت است. علیرغم این تفاوت مقوله های اشتراکی نیز در تعریف مسکن اجتماعی وجود دارد که آن را از دیگر انواع مسکن متمایز میکند.نگاهی گذرا به تجارب جهانی در رویارویی با اسکان غیر رسمی و پاسخگویی نیاز سرپناه تهیدستان بسیار آموزنده است.هدف از این پژوهش ارتقاء کیفیت زندگی و ارایه روشهایی برای ساماندهی سکونتگاه های غیر رسمی با استفاده از تجارب سایر کشورها مانند ژاپن و انگلستان و نیز تحریک کمک و همکاری ساکنان در احداث و ارتقاء مسکن و شبکه های زیربنایی سکونتگاه های غیررسمی است. روش تحقیق شامل مطالعات کتابخانه ایی و اینترنتی بوده و تلاش شده آنچه هست بدون هیچ مداخله ذهنی گزارش گردد و در نهایت نتایج عینی تفسیری از موضوع گرفته شود. در نتیجه تحقیق میتوان گفت از طریق شناخت عوامل موفقیت سایر کشور ها در برخورد با سکونتگاه های غیررسمی و بهره گیری از آنها میتوان به عنوان روشهای وارداتی که در تلفیق با عرفها و الگوهای بومی کشور و یا هر شهر به راهکارهایی زمینه گرا بدل میشوند، قدم هایی موثر در زمینه حل مشکلات مسکن در این محلات برداشت.

Keywords:

شهرنشینی , مسکن , مسکن اجتماعی , سکونتگاه غیررسمی , توانمندسازی