محبوبه کربلایی - کارشناسی ارشد روانشناسی عمومی، دانشگاه بین المللی امام خمینی قزوین

بیماری اوتیسم درخودماندگی یا Autism، یک اختلال رشد است که در سه سال اول زندگی ظاهر می گردد. بیماری اوتیسم با تاثیر بر روی مغز کودک، رفتارهای اجتماعی و مهارت ارتباط برقرار کردن را مختلف می کند. هرچند علایم و شدت بیماری اوتیسم در افراد مختلف، متفاوت است، اما همه انواع اوتیسم برتوانایی برقراری ارتباط با دیگران توسط کودک، تاثیر می گذارد. بنظر می رسد که تعداد کودکان مبتلا به بیماری اوتیسم در حال رشد است هرچند درمان و شفای کاملی برای بیماری اوتیسم وجود ندارد اما درمان جدی و بموقع اوتیسم تغییرات بزرگی در زندگی کودکان مبتلا به بیماری ایجاد می کند برهمین اساس هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر آموزش تاب آوری بر استرس مادران دارای فرزندان اوتیسم بوده است بنابراین تاب اوری به عنوان یک عامل محافظتی است که به مانند نوعی واکسیناسیون عمل می کند. افراد با تاب آوری بالا از راهبردهای مقابله های موثر در برخورد با مسایل زندگی استفاده می نمایند و نگاه آن ها به مشکلات به گونه ای است که در نظر آن ها مشکلات به عنوان فرصتی برای یادگیری و رشد می باشد. در پایان پیشنهاد می شود که برنامه های آموزشی در زمینه ارتقاء بهداشت روان برای والدین دارای فرزندان مبتلا به اوتیسم، مانند برنامه افزایش تاب آوری از طرف سازمان های ذیرربط و مسیولان در فهرست خدماتی ارایه شده به آن ها قرار گیرد و مداخلات آموزشی برای والدین به عنوان قسمتی از برنامه درمانی برای کودکان مبتلا به اوتیسم در نظر گرفته شود.

تاب آوری، استرس والدگری مادران، کودکان اوتیسمی، کیفیت زندگی