روش ارزیابی دسترسی به سیستم های حمل و نقل عمومی در مناطق شهری بر اساسGIS

راهکار اساسی برای حل تراکم های ترافیکی در شهر ها ، توسعه اولویت دار حمل و نقل همگانی می باشد . اگرچه سطح پایین خدمات حمل و نقل همگانی هنوز دلیل مستقیم محدود کردن توسعه حمل و نقل عمومی می باشد . ذات تقاضا برای مسافران دسترسی بالا برای حمل ونقل عمومی می باشد . دسترسی منطقه ای حمل و نقل عمومی بازتاب خرد از دسترسی فضایی و شبکه حمل و نقل شهری می باشد . مطالعه دسترسی حمل و نقل عمومی در مناطق درون شهری می تواند دید بهتری برای درک میزان سفر های اتوبوسرانی در مناطق مختلف شهر بدهد . این یک نکته مهم برای بهینه سازی شبکه حمل و نقل شهری و راهنمای سفر ساکنان می باشد . از میان انواع سیستم های حمل و نقل عمومی ، دسترسی به سیستم اتوبوسرانی مورد مطالعه قرار گرفته است . اکثرا از دسترسی زمانی و دسترسی فضایی به طور مستقیم در مطالعه دسترسی حمل و نقل عمومی استفاده می شود که به آن دسترسی نظریه گرا و دسترسی زمان سفر اتوبوس گفته می شود . اگرچه واقعیت این است که با گسترش شهرها و مهاجرت جمعیت ، اکثریت مردم وقتی که جایی را برای سکونت انتخاب می کنند ، دسترسی منطقه پیرامونی را در نظر می گیرند . لذا دسترسی نظریه گرا و دسترسی زمان سفر اتوبوس یک سری از محدودیت ها را نشان می دهد ، که نیازمند یک مدل محاسباتی برای دسترسی مطلق منطقه ای برای اتوبوس می باشد . بر همین اساس ، چشم انداز این پژوهش مدل محاسبه دسترسی حمل و نقل عمومی می باشد . برای مطالعه موردی میزان دسترسی حمل ونقل عمومی 19 زیر منطقه از مناطق 2، 3، 6 تهران با بهره گیری از سیستم اطلاعات جغرافیایی ArcGIS، محاسبه گردیده است