ارزیابی طرح بهسازی و نوسازی محلات شهری با رویکرد بازآفرینی پایدار شهری (نمونه موردی شهر نظرآباد)

توسعه سریع شهرنشینی تاثیرات قابل توجهی بر بافت های قدیمی و تاریخی بر جای گذاشته است. هسته قدیمی و تاریخی شهرها، برای اسکان جمعیت زیادی که غالبا مهاجران سال های اخیر می باشند، پیوسته دچار تغییر شکل شده که با خود تخریب و فرسودگی بافت های مذکور را به همراه داشته است. در این میان بازآفرینی شهری در بافت های فرسوده و قدیمی شهرها، موردتوجه جدی اندیشمندان و متخصصان درزمینه مداخله در این نوع بافت ها قرارگرفته است. طرح های بازآفرینی شهری سعی در استفاده از پتانسیل های موجود در مناطق فرسوده دارند و بنابراین سعی دارند با بهره گیری از مشارکت عمومی گسترده با صرف کمترین بودجه، حیات اجتماعی و رونق اقتصادی را به بافت بازگردانند. شهر نظرآباد یکی از شهرهای استان البرز در دهه های اخیر با رشد سریع شهرنشینی مواجه شده و بافت فرسوده بخش زیادی از کالبد شهری آن را تشکیل می دهد. در این پژوهش که از نوع کاربردی توسعه ی بوده و به لحاظ ماهیت و روش توصیفی و تحلیلی بوده، هدف اصلی ارزیابی طرح بهسازی و نوسازی شهر نظرآباد در محلات هدف با تاکید بر اصول بازآفرینی شهری پایدار می باشد. نتایج پژوهش نشان دهنده آن است که طرح بهسازی و نوسازی شهر نظرآباد نتوانسته است اصول بازآفرینی شهری پایدار را رعایت کند، درواقع در معیارهای شش گانه اجتماعی-فرهنگی، اقتصادی، زیس تمحیطی، کالبدی، دسترسی و مشارکتی وضعیت کلی منفی ارزیابی شده و طرح بهسازی و نوسازی نظرآباد در این اصول دچار کمبود می باشد. آزمون های مک نمار نیز نشان دهنده آن بود که اجرای طرح بهسازی و نوسازی شهر نظرآباد تاثیر چندانی بر وضعیت شهری در محلات فرسوده این شهر ازجمله ده قدیم نظرآباد ندارد و بهتر است بازنگری اساسی در آن صورت بگیرد.

Keywords:

طرح بهسازی و نوسازی , بافت فرسوده , نظرآباد , بازآفرینی پایدار