مریم سلطانی کوهانستانی - استادیار دانشگاه محقق اردبیلی

این پژوهش در پاسخ به این سوال که در تفکر افلاطونی و عرفان مولانا، به سلوک اخلاقی و نقش آن در حیات آدمی چگونه نگریسته شده است. که این نگرش به دنبال خود، زندیگ سالم را در عمل به ارمغان می آورد و حیات آدمی را از هرگونه اعوجاج و کژی عاری می سازد، می کوشد تا با تکیه بر تمثیل های به کار رفته در آرای افلاطون و مولانا نشان دهد، افلاطون و مولانا با طرح مباحث بنیادی ای در سلوک اخلاقی همچون مرگ ارادی، ترسیم چارچوبی معقول از نقش قوای نفس، کارکرد عقل در مدیریت نفس، اشاره به مساله کرامت نفس و لزوم حفظ آن، درصدد تبیین اهمیت حفظ سلامت زندگی انسان بر مبنای اساسی ترین نیازهای عقلانی و عاطفی او هستند. در واقع، این دو متفکر به دنبال فعال کردن مکارم الهی که در حقیقت همان مکارم اخلاقی است بوده و معتقدند آدمی باید با رجوع به شرافت ذاتی خود، مکارمی را که قبلا در صورت ازلی وی نقش بسته بود، یعنی خصوصیاتی که ذاتی او بوده و اکنون با ورود به دنیا و ملزوماتش، آن را نادیده گرفته است، بازیافت نمایند.

افلاطون، مولانا، سلوک اخلاقیی، زندگی سالم، کرامت نفس