زینب مهدوی - کارشناسی ارشد زبان و ادبیات فارسی دانشگاه حکیم سبزواری

نورالدین عبدالرحمن جامی از معدود شاعران و ادیبان ایران در قرن نهم ه. ق است که با وجود حنفی مذهب بودن، نسبت به ایمهی اطهار (ع) خاص داشته و در اشعار خود محبت خویش را نسبت به آنان ابراز کرده است.جامی عالم و عارف، اگر چه با سیاست و امور مملکت داری آشنایی داشت و پاره ای موارد چوننفوذ روزافزون تشیع، تساهل مذهبی و ارادت بی چون و چرای سلسله تیموریان بهایمهاطهار(ع)، سادات و علما را به خوبی درک کرده بود، اما اشعار و آثار وی گویای آن است که این شاعر و ادیب هرگز در سرودهها و سخن وی سیاسی کاری و ظاهرسازی را وارد نکرده است و آن چه در وصف معصومین (ع) می گوید، برخاسته از مکنونات قلبی وی است. این پژوهش به شیوه ی تحلیلی – کتابخانهای و با هدف تبیین و بازنمایی حب اهل بیت در اشعار این شاعر خراسانی صورت گرفته است. نتایج به دست آمده را میتوان در موارد زیر خلاصه کرد:(1 مدح رسول گرامی اسلام (ص)،(2 موضعگیری پیرامون مرقد شریف امام علی (ع)، (3 مهر علوی در جان جامی، (4 امام علی(ع) قافله سالار عشق و مظهر جمال ازلی، (5 طوق بندگی امام علی (ع) بر گردن جامی، (6 جامی و شوق زیارت امام حسین(ع)، (7 مدح امام رضا (ع)، (8جامی و عدم تکفیر شیعیان

جامی،: تشبع، شعر آیینی، حب اهل بیت، پیامبر اعظم (ص)