بررسی الگوی حکمروایی خوب در نوسازی بافت های فرسوده شهری (مطالعه موردی: محله امام زاده عبداله شهر تهران)

به دنبال عدم موفقیت مدیریت سنتی در مدیریت شھری، بحث حکمروایی خوب از دھه 1980 به بعد در ادبیات توسعه مطرح گردید که ھدف آن، توسعه انسانی پایدار است و در آن بر کاھش فقر، ایجاد اشتغال و رفاه پایدار، حفاظت و تجدید حیات محیط زیست و رشد و توسعه زنان تاکید شده است و رویکرد مشارکت و شفافیت در آن اھمیت دارد. این پژوھش به لحاظ موضوعی کاربردی بوده و با استفاده از روش ھای توصیفی- تحلیلی، با ھدف الگوی مشارکتی در نوسازی و بھسازی بافت فرسوده محله امامزاده عبداله و زمینه ھای لازم جھت عملی شدن مشارکت در شرایط این محله می پردازد. پژوھش حاضر مبتنی بر روش پیمایشی بوده و از پرسشنامه به عنوان ابزار گردآوری اطلاعات استفاده شده و حجم نمونه در این پژوھش 250 نفر بوده است. نظرات افراد مرتبط بررسی و پایایی آن با استفاده از آزمون کرونباخ در محیط نرم افزاری Spss معادل 863 ./ تعیین شد که گویای ھماھنگی و پایایی بالای داده ھا است. بر اساس یافته ھای تحقیق محله امامزاده عبداله بیش از 80 درصد از ساختمان ھا دارای قدمت بیش از 50 سال هستند و آن ھایی که در سال ھای اخیر ساخته شده اند، دارای استاندارھای فنی نیستند و دلیل اصلی در عدم بھسازی و نوسازی مسکن عدم توان مالی و سپس اجاره ای بودن ملک است و در صورت توانمندسازی و مشارکت دادن ساکنین در فرآیند نوسازی بافت فرسوده از پتانسیل خوبی برخودار می باشد.

Keywords:

حکمروایی خوب , شفافیت , بافت فرسوده , امامزاده عبداله , تهران