تاثیر یک جلسه فعالیت هوازیوامانده ساز بر پاسخ برخی شاخص های سیستم ایمنی در موش های صحرایی نر تمرین کرده و تمرین نکرده

مطالعه ی حاضر به منظور تعیین تاثیر یک جلسه فعالیت وامانده ساز (دویدن روی نوار گردان با سرعت فزآینده تا سر حد واماندگی) بر پاسخ ایمونوگلوبولین های M ،G ،A و گاماگلوبولین سرم با استفاده از یک مدل حیوانی (موش های صحرایی نر سه ماهه نژاد ویستار 14848) به صورت تجربی و در قالب یک طرح چهار گروهی با گروه کنترل انجام شد. به همین منظور 28 سر موش صحرایی نر ویستار پس از مطابقت وزنی به طور تصادفی به چهار گروه کنترل (تعداد 8 سر)، کنترل+فعالیت هوازی وامانده ساز (تعداد 6 سر) جایگزین شدند. گروه کنترل+فعالیت هوازی وامانده ساز نیز در دوره 12 هفته ای تمرین هوازی شرکت نخواهد داشت اما در پایان دوره 12 هفته ای در یک جلسه فعالیت هوازی درمانده ساز شرکت خواهد نمود. در پایان سه ماه و بعد از یک جلسه فعالیت هوازی وامانده ساز از قلب رت ها خون گیری شد. فرضیه های تحقیق به کمک روش های استنباطی در سطح معنی داری 0/05 مورد بررسی قرار گرفت. جهت آزمون بهنجار بودن توزیع داده ها از آزمون شاپیروولک و از آزمون آماری تحلیل واریانس یک راهه و تعقیبی توکی جهت تجزیه و تحلیل داده ها استفاده شد. تمامی محاسبات آماری با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 21 انجام شد.یافته ها و نتیجه گیری: دوازده هفته تمرین هوازی روی نوارگردان بر سطوح سرمی ایمونوگلوبولین های G ،M ،A و گاماگلوبولین موش های صحرایی نر تاثیر معنی داری نداشته است. نتایج تحقیق حاضر نشان داد که تفاوت معنی داری بین پاسخ ایمونوگلوبولین های G ،M ،A و گاماگلوبولین سرمی موش های صحرایی نر تمرین کرده و تمرین نکرده به یک جلسه فعالیت هوازی وامانده ساز وجود ندارد.

Keywords:

تمرینات هوازی , فعالیت هوازی وامانده ساز , ایمونوگلوبولین های M , G , A و گاماگلوبولین رت های ویستار