اثر دستورالعمل های توجهی حین 4 هفته تمرین تعادلی بر کیفیت زندگی مرتبط با تندرستی (HRQOL() در ورزشکاران دارای بی ثباتی عملکردی مچ پا

هدف: با توجه به افت کیفیت زندگی ناشی از محدودیت های عملکردی و افزایش نیازهای توجهی براثر ابتلا به بی ثباتی عملکردی مچ پا هدف از تحقیق حاضر بررسی اثر کانون توجه حین چهار هفته تمرین درمانی بر بهبود عملکرد و ترس از حرکت در ورزشکاران دارای بی ثباتی عملکردی مچ پا است. تحقیق حاضر یک مطالعه ی نیمه تجربی با پیش آزمون - پس آزمون و گروه کنترل می باشد. 37 ورزشکار دختر و پسر دانشگاهی از رشته های بسکتبال، والیبال و فوتسال مبتلا به بی ثباتی عملکردی مچ پا به صورت هدفمند انتخاب شده و به طور تصادفی به سه گروه تمرین با توجه درونی، توجه بیرونی و بدون دستورالعمل توجهی تقسیم شده و به مدت چهار هفته به انجام پروتکل تمرینی مشابه اما با دستورالعمل های توجهی متفاوت پرداختند. کیفیت زندگی مرتبط با تندرستی (HRQOL) قبل و بعد از تمرینات در هر سه گروه با استفاده از نمرات پرسشنامه ارزیابی عملکرد مچ پای کامبرلند (CAIT) و پرسشنامه ترس از حرکت تمپا (TSK-17) بررسی و مقایسه شد. جهت مقایسه درون گروهی پس آزمون- پیش آزمون از آزمون تی زوجی، برای مقایسه نتایج بین گروهی از آزمون آنالیز کوواریانیس و آزمون تعقیبی بونفرونی و در سطح معنی داری (0/05≤P) استفاده شد. نتایج این تحقیق نشان داد به کارگیری دستورالعمل توجه درونی حین چهار هفته تمرین درمانی بر ارتقاء کیفیت زندگی مرتبط با تندرستی در ورزشکاران مبتلا به بی ثباتی عملکردی مچ پا موثرتر از سایر دستورالعمل های توجهی یا تمرین بدون دستورالعمل است.

Keywords:

پیچ خوردگی مچ پا , کانون توجه درونی , کانون توجه بیرونی , محدودیت عملکرد , ترس از حرکت , کیفیت زندگی مرتبط با تندرستی (HRQOL) , تمرینات تعادلی