زهرا حسینی - دانشجوی کارشناسی ارشد مهندسی معماری دانشکده اقبال لاهوری مشهد
زهره ناوکی عارفی - دانشجوی کارشناسی ارشد مهندسی معماری دانشکده اقبال لاهوری مشهد

مسکن سنتی همانند انسان سنتی دارای یک صورت ظاهری و یک سیرت باطنی است که به صورت رمز و تمثیل بیان می شود. تداوم فضایی و به طورخاص تداوم میان بیرون و درون مفهومی است که بیشتر از ابتدا به دنبال تجلی آن در آثار معماری بوده است. درهردوره از تاریخ معماری، شاهد ظهور اصولی جدید هستیم که سعی دارند در برقراری تداوم فضایی به شکل مناسب تری از قبل ایفای نقش کنند. تداوم فضایی به عنوان یک ویژگی به کارگرفته شده درساختار فضا و مرز بین داخل و خارج است و می توان آن را دستاوردی برای بسط یک فضای محدود و ارتباط آن با سایر فضاهای مجاور به منظور برخورداری از گنجایش بیشتر و امکان حرکت فیزیکی، بصری، ذهنی و معنوی به حساب آورد. در بافتهای تاریخی کهن ایران، فضاهای ارتباطی با شکل، کارکرد و معانی متعدد میان عناصر مختلف وجود داشته است که عامل مهم پیوند فضایی عناصر معمارس و شهری به یکدیگر با هویتی واحد محسوب می شده است.این فضاهای رابط، فضاهای بینابین گفته می شوند که در معماری مسکونی ایران شامل ورودی، هشتی،حیاط، ایوان، دالان و رواق می باشد. این مقاله با هدف شناسایی و مقایسه تطبیقی فضاهای بینابین در مسکن سنتی کاشان در دوره قاجار تهیه می گردد و در نهایت براساس نتایج حاصل از مطالعات فضای بینابینی در مسکن تاریخی به صورت کیفی، قیاسی صورت پذیرفته است و نتایج به صورت جدولی تطبیقی ارایه می شود.

فضاهای بینابین، تداوم فضایی، فضای معماری، خانه های سنتی، سازماندهی فضایی، دوره قاجار